Toen ik vorige week mijn fiets ging ophalen onder het prachtige, nieuwe gemeentekantoor in Maastricht hoorde ik een vreemd, maar anderzijds ook wel heel bekend geluid. Niet alleen in Nijmegen maar ook hier al, dacht ik, en dan nog zo vlak naast Mosae Gusto! Na wat aarzelen of ik het wel zou aandurven dit spektakel te aanschouwen, liep ik toch de fietsenstalling binnen. Maar er was helemaal niemand meer te zien. In plaats van wat ik vreesde in ogenschouw te moeten nemen, lagen verspreid op de grond een reeks in de haast verloren documenten met onder meer een dikke farde met in grote koeienletters er op geschreven: vertrouwelijk. Héél vertrouwelijk kon het, dacht ik, niet echt zijn want het logo van de TROS stond nog boven op de farde. Ik ben, dat mag U van mij aannemen, een rechtschapen man en uiteraard was ik dan ook van plan het gevonden object onmiddellijk naar de politie te brengen... maar ik ben ook een nieuwsgierig econoom. Om zich een goed oordeel te kunnen vellen of iets nu wel degelijk vertrouwelijk is en je onze overbelastte lokale politie alweer moet opzadelen met nog meer werk, moest ik, vond ik, zelf wel eerst kennis nemen van dit document. En zo liet ik mijn nieuwsgierigheid de vrije loop...
Ik deed de farde open en tot mijn grote verrassing vond ik er een met rode aantekeningen beschreven versie van wat het script leek te zijn van wat de TROS in het grootste geheim aan het voorbereiden lijkt te zijn: een adembenemend vervolg op Flikken in Maastricht. Maar nu wel in heel andere richting. De werktitel van de serie was, zo las ik, Open blikken in Maastricht, een spitsvondige variatie op ogenblikken in Maastricht, met tezelfdertijd een knipoog naar de vorige flikken serie.
Gretig begon ik het verhaal te lezen. De auteur gaf in het voorwoord onder de rubriek “zo waarheidsgetrouw mogelijk” een hele reeks instructies aan de filmploeg. In tegenstelling tot de mooie VVV beelden van het historische Maastricht in Flikken in Maastricht, moest nu vooral het nieuwe Maastricht aan bod komen met de echte dagdagelijkse Maastrichtse problemen. Zoals file op de Noorderbrug, file bij de Geusselt, file op de Kennedybrug, file bij Q-park op het vrijthof, etc. En ook geen plak en knipwerk meer van auto’s die aan hoge snelheid door kleine straatjes in tegengestelde richting rijden maar vooral rustgevende opnames van nagelbijtende chauffeurs voor doseerlichten, met als achtergrondgeluid gierende banden van auto’s die ronddraaien in de ondergrondse Q-park garages op zoek naar een parkeerplek. En er moest ook door de verschillende acteurs Maastrichts gesproken worden, men zou dan werken met Engelse ondertitels, zodat de serie ook direct in het buitenland kon verkocht worden.
Toen volgde de beschrijving van de openingscene: een prachtig beeld vanaf de Markt genomen van ijsberende gemeenteambtenaren en -raadsleden die door het glazen bruggehoofd van het nieuwe gemeentehuis vijf meter hoog, op en neer lopen met op de achtergrond het geluid van het carillon dat het Maastrichts volkslied speelt. En dan inzoomen op de hoofdrolspelers. Kortom, spanning om te snijden...
Snel draaide ik het blad om. Aflevering één: Glühbier in blik. Het was een winderige, regenachtige wintermaand: guur maar niet koud. Ene JH staat aan de ingang van het nieuwe Finn huis, hartje Vrijthof tegen zijn kompaan te vloeken in het zuiverste Maastrichts: “Non de dieu, nu wilde ik hier absoluut een pint bier drinken en dat kan niet! Hier op het Vrijthof in hartje Maastricht!? In de zomer doe ik dat tijdens het preuvenement en in de winter zou ik dat niet mogen doen op Winterland! Ik ben portverdorie (er stond iets anders maar ik vind niet dat ik hier alles mag schrijven dus censureer ik dit zelf maar even) zelf sponsor van de Bavaria ronde in het najaar! Trouwens ik lust helemaal niet die kl... (zie mijn vorige opmerking) glühwein, ik wil Limburgs bier!” In de marge had, zo veronderstel ik de marketing consultant van de TROS, geschreven: Is Bavaria bier Limburgs? Logische mensen die marketing jongens.
Daarop beaamde zijn gesprekspartner: ene GvR in dezelfde liederijke Maastrichtse straattaal met: “’t Is een godsverd... schande. Sinds G hier de plak zwaait, is het allemaal voor de rijkelui. Kom J, ik neem je mee in mijn tram, we gaan op een terrasje op de merret een pilske pakken.”
Ik vrees dat ik U de rest van het verhaal hier niet verder kan en mag vertellen... Maar troost U, U moet helemaal niet wachten tot deze soapserie straks op televisie komt. U kunt er elke dag over lezen in de krant. God dank voor de politiek in Maastricht!
Luc Soete
4 December 2007 |