De Nederlands-Vlaamse Alliantie

Gisteren was het 11 juli: de Vlaamse “nationale” feestdag. Het gerucht gaat, bij het schrijven van deze bijdrage nog niet bevestigd, dat Geert Wilders als special guest aanwezig was bij de herdenking van de guldensporenslag op het Groeningheslagveld in Kortrijk. Hij zou er zijn herenigingsplannen tussen Nederland en Vlaanderen en het in de armen sluiten van de Vlaamse Leeuw verder toelichten. Zelf de naam van zijn partij zou, tenminste in de Zuidelijke Nederlanden aangepast worden: vanaf nu zou in Vlaanderen de PVV staan voor Partij Voor Vlaanderen. En Bart de Wever, de door de Franstalige media belaagde voorzitter van de Vlaamse partij NVA, die natuurlijk voor Wlders niet kon onder doen, zou aan zijn kant de naam van zijn partij omdopen tot Nederlands-Vlaamse Alliantie...

De symboliek druipt er op dit ogenblik bij onze zuiderburen vanaf. Gisteren konden de Vlamingen zich oppeppen aan de gebruikelijke romantische rethoriek van 11 juli: een veldslag notabene waarbij ook troepen van het nu Waalse graafschap Namen meevochten aan Vlaamse zijde en aan de andere Franse kant Brabantse troepen de Franse ondersteunden. Maandag zullen dan wellicht weer heel wat Franstaligen hun hart opwarmen aan “le 14 juillet” en met weemoed terugdenken aan de tijd dat Brussel uitvalsstad was voor vele Franse filosofen en schrijvers. En dan dinsdag 15 juli staan Vlaamse en Franstalige onderhandelaars, als een soort van historische imitatie van de guldensporenslag tegenover elkaar, om de finale gesprekken over de staatsthervorming van België in te zetten. Daarbij lijkt het alsof de Franstaligen zich, zoals de Vlaamse troepen destijds, stevig hebben ingegraven om aan de Vlaamse aanvalseisen tot verdere regionalisering af te slaan. Niet verwonderlijk dat niemand in België nog een oplossing in het verschiet ziet. En zo stelt zich weer eens de vraag naar de toekomst van België en kunnen buitenstaanders zoals onze Geert met hun re-integratievoorstellen, vooral in Nederland, nog eens goed scoren. Want zeg nu zelf, plots lijkt Rita Verdonk met haar Trots op Nederland toch wel heel armzielig. Geert denkt tenminste grootser.

In Vlaanderen is men veel minder happig om de ideeën van Wilders. De “confederatie” waarvoor men opteert blijft nog altijd die met de andere Belgische regio's en taalgemeenschap. En als België straks toch splitst dan liever alleen verder. Als je echter concreet kijkt naar de vele economische, administratieve en culturele voordelen vooral aan Vlaamse kant, veel minder trouwens aan Nederlandse kant, is de brede politieke oppositie tegen hereniging in Vlaanderen verrassend. Daar spelen blijkbaar twee redenen een rol. Enerzijds is er de politieke macht die Vlaanderen over de afgelopen dertig jaar binnen België heeft veroverd en die de huidige generatie van Vlaamse politici op geen enkele manier meer wil afstaan. Want een hereniging van Nederland en Vlaanderen zou snel duidelijk maken dat Vlaanderen, juist zoals België, ook een politiek gewrocht is, dat slechts tot een administratieve eenheid gesmeed kon worden dankzij het gemeenschappelijke verzet tegen de Franstaligen. Een hereniging van de Nederlanden zou snel duidelijk maken dat economisch en cultureel Zeeuws-Vlaanderen bij Oost-en West-Vlaanderen hoort; dat Antwerpen en Vlaams Brabant horen bij Noord-Brabant; en dat Limburg hoort bij Limburg. Kortom dat in zoverre het slechts de taalstrijd is die Vlamingen bij elkaar gebracht heeft en nu, dankzij het Franstalige verzet rond Brussel, nog steeds bindt, er niets is wat Vlaanderen bij elkaar zou houden in de herenigde Nederlanden.

Anderzijds biedt een hereniging van de Nederlanden op eerste zicht geen enkele oplossing voor Brussel. Integendeel, in zoverre Wilders met geen woord rept over Brussel, lijkt het alsof Brussel, nog steeds de hoofdstad van Vlaanderen in het scenario van hereniging weggeschonken wordt aan de franstaligen. Maar ook hier biedt hereniging mogelijk nieuwe denkrichtingen voor een duurzame oplossing voor Brussel en BHV. Te complex en te weinig ruimte om hier in detail uit de doeken te doen maar de Vlaamse schizofrenie ten opzichte van Brussel – Vlaamse hoofdstad zonder Vlaamse ingezetenen, regio zonder middelen – en obsessie rond de taalolievlek in de rand rond Brussel, zou juist in een herenigd Nederland scenario ontdaan kunnen worden van zijn soms xenofobische taaltrekjes, illustratief voor het Vlaamse minderwaardigheidscomplex, die in de Europese pers zoveel vragen oproepen.

Kortom er is nog steeds leven na 15 juli of men er straks uitkomt of niet. En de NVA zal nog steeds als een alles behalve Nieuwe Vlaamse Alliantie door het leven gaan.

Luc Soete

12 juli 2008